Wierzę, wierzymy KKK 142-184

Człowiek odpowiada Bogu. Odpowiedzieć znaczy uwierzyć Mu. Kto chce wierzyć, potrzebuje serca pełnego rozsądku. Bóg na różne sposoby próbuje się z nami skontaktować. W każdym spotkaniu z człowiekiem, w każdym kontakcie z przyrodą, w każdym pozornym przypadku, w każdym wyzwaniu, każdym cierpieniu tkwi ukryte Boże przesłanie skierowane do nas. Jeszcze wyraźniej zwraca się do nas w swoim słowie albo głosie sumienia. Mówi do nas jak do przyjaciół. Dlatego jak przyjaciele powinniśmy odpowiedzieć i uwierzyć Mu, całkowicie Mu się powierzyć, uczyć się Go coraz lepiej rozumieć i przyjmować Jego wolę bez zastrzeżeń.

WIARA – co to jest? W lepszym rozumieniu mogą okazać się pomocne cytaty:

-  „Wiara jest w swej istocie przyjęciem prawdy, której nasz rozum nie może ogarnąć; po prostu trzeba o niej świadczyć” – bł. John Henry Newman

-  „Wiara oznacza: przez całe życie znosić nie pojmowalność Boga” – Karl Rahner

-  „Nie uwierzyłbym, gdybym nie uznał, że rozsądnie jest wierzyć” – św. Tomasz z Akwinu

-  „Wierzyć w Boga oznacza widzieć, że nie mamy do czynienia tylko z tym światem. Wierzyć w Boga oznacza widzieć, że życie ma sens” – Ludwig Wittgenstein

-  „To, w co wierzymy jest ważne, ale jeszcze ważniejsze jest komu wierzymy” – Benedykt XVI

-  „Credo, ut intelligam – wierzę, żebym zrozumiał” – św. Anzelm z Canterbury

-  „Nie mam wyobraźni. Nie potrafię sobie wyobrazić Boga jako ojca. Wszystko, co umiem zobaczyć, to Jezus” – bł. Matka Teresa z Kalkuty

Wiara to wiedza i zaufanie. Ma siedem cech charakterystycznych:

·        Wiara jest czystym darem Boga, który otrzymujemy, kiedy prosimy o to w swoim wnętrzu.

·        Wiara jest ponadnaturalną siłą, która jest nam niezbędna by osiągnąć zbawienie.

·        Wiara wymaga od człowieka wolnej woli i jasnego umysłu, gdy odpowiada na Boże zaproszenie.

·        Wiara jest absolutnie pewna, gdyż gwarantuje to Jezus.

·        Wiara jest niedoskonała tak długo, jak długo nie dokonuje się w miłości.

·        Wiara wzrasta, gdy coraz lepiej wsłuchujemy się w słowa Boga i przez modlitwę pozostajemy z Nim w żywej relacji.

·        Wiara już teraz daje nam przedsmak radości nieba.

Prawdziwa wiara to coś więcej niż wiedza, to pewność. Taka wiara kazała Abrahamowi udać się do Ziemi Obiecanej, taka wiara kazała męczennikom wytrwać aż do śmierci, taka wiara podtrzymuje chrześcijan w czasie prześladowań. To wiara, która obejmuje całego człowieka. Kto wierzy, poszukuje osobistego związku z Bogiem i jest gotowy uwierzyć Bogu we wszystko, co On o sobie mówi (objawia). U początku wiary znajduje się często wstrząs lub niepokój. Człowiek doświadcza, że widzialny świat i normalny bieg spraw nie mogą być wszystkim. Czuje się dotknięty przez tajemnicę. Podąża śladami prowadzącymi go do Boga i ma coraz większą odwagę, by ufnie zwracać się do Boga i wreszcie dobrowolnie się z Nim związać. W Ewangelii Janowej czytamy: „Boga nikt nigdy nie widział. Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, On nam Go objawił” (J 1,18). Dlatego musimy uwierzyć Jezusowi, Synowi Bożemu, gdy chcemy się dowiedzieć, co Bóg chciałby nam przekazać. Wierzyć oznacza zatem zgodzić się na Jezusa i oprzeć na Nim całe swoje życie.

            Można zadawać sobie pytanie, czy czasem wiara nie jest sprzeczna z naukami przyrodniczymi. Powołując się na naukę Kościoła jak i zdanie wielu naukowców – nierozwiązalna sprzeczność między wiarą a naukami przyrodniczymi nie istnieje, ponieważ nie może istnieć podwójna prawda. Nie może być mowy o prawdzie wiary, która stanowiłaby konkurencję dla prawdy nauki. Istnieje tylko jedna prawda, na której opiera się zarówno wiara, jak i rozum. Rozsądek, z którego pomocą możemy poznawać logiczne prawa rządzące światem, podobnie jak wiara zaistniał, bo taka była wola Boga. Dlatego nauki przyrodnicze dopominają się wiary chrześcijańskiej i sprzyjają jej. Wiara jest tu potrzebna do tego, żebyśmy poznali sprawy, które wprawdzie nie są zamknięte przed rozumem. Wiara przypomina naukom przyrodniczym o tym, żeby nie zajmowały pozycji Boga i by służyły stworzeniu. Nauki przyrodnicze muszą respektować godność osoby ludzkiej, zamiast podnosić na nią rękę.

            Nikt nie może wierzyć dla samego siebie, tak jak nikt nie może żyć dla siebie samego. Otrzymujemy wiarę od Kościoła i żyjemy nią we wspólnocie z innymi ludźmi, z którymi dzielimy się wiarą. Wiara jest czymś najbardziej osobistym w życiu człowieka, ale nie jest sprawą prywatną. Kto chce wierzyć, musi umieć powiedzieć zarówno „ja” jak również „my”, gdyż wiara, którą nie można się dzielić i której nie można przekazać, byłaby irracjonalna. Pojedynczy wierzący dobrowolnie zgadza się z „wierzymy” Kościoła. Od niego otrzymał wiarę. Kościół przez stulecia prowadził człowieka do wiary, zachowywał go od błędów i wskazywał mu drogę. Wierzyć to zatem podzielać wspólne przekonanie. Niesie mnie wiara innych, podobnie jak ogień mojej wiary zapala i umacnia innych.

            Chrześcijańskie wyznanie wiary. Po co wierze definicje i formuły? W wierze nie chodzi o puste słowa, lecz o rzeczywistość. Z biegiem czasu w Kościele okrzepły formuły wiary, przy pomocy których postrzegamy, wyrażamy, uczymy, przekazujemy, celebrujemy i przeżywamy tę rzeczywistość. Wyznania wiary są krótkimi formułami, które umożliwiają wspólne wyznawanie wiary przez wszystkich wierzących. Pochodzą one od Jezusa, który polecił swoim uczniom chrzcić. Mieli przy tym skłaniać ludzi do wyznania określonej wiary, a mianowicie wiary w Ojca, Syna, Ducha Świętego.

„Kościół strzeże wiary Apostołów pilnie, jak gdyby jedne dom zamieszkiwał i jednakowo w te prawdy wierzy, jak gdyby miał jedną duszę i jedno serce i jednozgodnie je głosi i naucza, i podaje, jak gdyby miał jedne usta” – św. Ireneusz z Lyonu.

 „Żaden człowiek nie żyje sam, żaden człowiek nie wierzy sam. Bóg wypowiada do nas słowo i przez to, że je mówi, zwołuje nas, czyni z nas wspólnotę, swój lud, swój Kościół. Po odejściu Jezusa Kościół jest znakiem Jego obecności w świecie” – Bazyli z Seleucji.

„Twoje Credo niech będzie dla ciebie jak zwierciadło! Przeglądaj się w nim, aby zobaczyć, czy we wszystko, o czym deklarujesz, że wierzysz, wierzysz rzeczywiście. I raduj się każdego dnia twoją wiarą” – św. Augustyn

WYZNANIE WIARY

Symbol Apostolski

Wierzę w Boga,

Ojca wszechmogącego,

Stworzyciela nieba i ziemi

I w Jezusa Chrystusa,

Syna  Jego jedynego,

Pana naszego,

który się począł z Ducha Świętego,

narodził się z Maryi Panny.

Umęczon pod Ponckim Piłatem,

ukrzyżowan, umarł i pogrzebion.

Zstąpił do piekieł.

Trzeciego dnia zmartwychwstał,

Wstąpił na niebiosa,

siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego.

Stamtąd przyjdzie sądzić

żywych i umarłych.

Wierzę w Ducha Świętego,

święty Kościół powszechny,

świętych obcowanie,

grzechów odpuszczenie,

ciała zmartwychwstanie,

żywot wieczny.

Amen.

Symbol Nicejsko-Konstantynopolitański

Wierzę w jednego Boga,

Ojca wszechmogącego,

Stworzyciela nieba i ziemi,

wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych.

I w jednego Pana Jezusa Chrystusa,

Syna Bożego Jednorodzonego,

który z Ojca jest zrodzony

przed wszystkimi wiekami.

Bóg z Boga,

Światłość ze Światłości,

Bóg prawdziwy z Boga prawdziwego.

Zrodzony, a nie stworzony,

współistotny Ojcu,

a przez Niego wszystko się stało.

On to dla nas ludzi

i dla naszego zbawienia

zstąpił z nieba.

I za sprawą Ducha Świętego

przyjął ciało z Maryi Dziewicy

i stał się człowiekiem.

Ukrzyżowany również za nas

pod Poncjuszem Piłatem

został umęczony i pogrzebany.  

I zmartwychwstał trzeciego dnia,

jak oznajmia Pismo.

I wstąpił do nieba;

siedzi po prawicy Ojca.

I powtórnie przyjdzie w chwale

sądzić żywych i umarłych,

a królestwu Jego nie będzie końca.

Wierzę w Ducha Świętego,

Pana i Ożywiciela,

który od Ojca i Syna pochodzi.

Który z Ojcem i Synem

 wspólnie odbiera uwielbienie i chwałę; który mówił przez Proroków.

Wierzę w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.

Wyznaję jeden chrzest

\na odpuszczenie grzechów.

I oczekuję wskrzeszenia umarłych.

I życia wiecznego w przyszłym świecie. Amen.