„Wierzę, wierzymy” – co to w ogóle znaczy???

            Gdy wyznajemy naszą wiarę, zaczynamy od słów: „Wierzę” lub „Wierzymy”. Ale co to znaczy, czy powinno znaczyć dla naszego życia? Jakie są konsekwencje wyznania wiary? Czy nie jest często tak, że powtarzamy Credo za ludem, nie myśląc – nie zastanawiając się co oznaczają poszczególne artykuły wiary? Chciałbym zaprosić Was wszystkich na drogę przez wiarę razem z Katechizmem Kościoła Katolickiego. Myślę, że może być to pewnego rodzaju pomysł na przeżycie okresu Wielkiego Postu, zwłaszcza, że zbliża się zapowiedziany Rok Wiary.

            Jednak zanim przejdę do refleksji nad poszczególnym prawdami naszej wiary, myślę, że bardzo pożytecznym byłoby zatrzymanie nad zjawiskiem wiary jako takiej. Wiara jest osobową odpowiedzią na osobowe wezwanie Boga. Bóg wychodzi do człowieka w wymiarze osobowym. Robiąc to kieruje wezwanie do przymierza, przyjaźni. Objawia się jako Ojciec, Syn i Duch Święty przez słowa i czyny. Bóg żąda osobowej odpowiedzi na to Objawienie. Chodzi o: przyjęcie tego, co Bóg objawił; zaufanie Chrystusowi; pełnienie woli Bożej.

Wiara musi mieć 3 aspekty: ufność i nadzieja – owoce działania Ducha Świętego; posłuszeństwo – wiara konkretyzuje się w posłuszeństwie, np. Abraham, Maryja; wiara to akceptacja orędzia Chrystusa. Najważniejszą prawdą chrześcijańskiego orędzia jest misterium Chrystusa: prawda o Jego bóstwie i zmartwychwstaniu.

Wiara a miłość i nawrócenie: posłuszeństwo to objaw miłości; wiara jest czynna przez miłość; brak miłości jest raną dla wiary, by trwać w miłości Bożej potrzebne jest nawrócenie. Nawrócenie jest integralnie złączone z wiarą; nawrócenie jest wezwaniem do pogłębienia wiary.

Pismo Święte w Starym Testamencie posługuje się wieloma terminami na określenie rzeczywistości wiary: batah - ufać, hasah - znajdować schronienie, kawah - nadzieja, ufne wyczekiwanie, aman, amen, hemin - wierzyć. Oddają one właściwe rozumienie tego pojęcia, nie można patrzeć na wiarę w sposób intelektualistyczny – jako wiedzę, ale trzeba widzieć pewną postawę życia. Wiara jest właściwą postawą w przymierzu z Bogiem. Wiara łączy się z ufnością. Wiara łączy się z bojaźnią Bożą. W Starym Testamencie ujawnia się lęk przed Bogiem, wiązany jest z grzechem. Pismo Święte odróżnia lęk od bojaźni. Wiara łączy się z posłuszeństwem. W Nowym Testamencie w nauczaniu Św. Pawła WIARA jest w centrum. Wiara rodzi się ze słuchania. Wiara jest zaufaniem. Wiara jest posłuszeństwem. Chrystus przedmiotem wiary - ukrzyżowany i zmartwychwstały. Wiara usprawiedliwiająca - tylko Chrystus może nas usprawiedliwić. Wiara w Chrystusie Jezusie - Chrystus jest środowiskiem wiary. Wiara jako wyznanie Chrystusa - Chrystusa (wiarę) trzeba wyznać ustami. Wiara jako łaska, darmowy dar. Św. Jakub mówi, że wiara nie połączona z uczynkami byłaby martwa. Wiara w przepowiadaniu św. Jana ma egzystencjalny wymiar – wiara ma obejmować całe nasze życie. Wierzyć to iść za Chrystusem. Wierzyć trzeba nie tylko  w Chrystusa, ale i w Ojca. Dla Jana wierzyć oznacza także: słuchać; przyjść do Chrystusa; przyjąć Chrystusa; kochać Chrystusa. Cud ma doprowadzić do wiary w Mesjasza, ale cud nie jest w wierze najważniejszy. Ten, kto wierzy będzie zbawiony. Podkreśla się, że wiara jest łaską, darem.

Nauka Sobóru Watykańskiego II na temat wiary i Objawienia w wielkim skrócie:

*    Jedno źródło Objawienia – Bóg.

*   Dwa przekaźniki Objawienia:

- Pismo Święte – Mowa Boża, spisana pod działaniem Ducha Świętego,

- Tradycja – Słowo Boże podane przez Chrystusa i Ducha Świętego Apostołom i ich następcom.

*    Magisterium Kościoła nie jest ponad Słowem Bożym, ale jest sługą Słowa. Tradycja i Pismo Święte to zwierciadło, w którym Kościół ogląda Boga.

*    Dowartościowanie Słowa Bożego w wierze. Wiara rodzi się ze słuchania Słowa Bożego. Pierwszym obowiązkiem kapłanów jest przepowiadanie Ewangelii. Słowo Boże ma być czczone jak Ciało Pańskie.

Człowiek jest wolny w stosunku do wiary (Deklaracja o wolności religijnej). Akt wiary jest aktem płynącym z wolnego wyboru człowieka. Każdy ma prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania.

Podsumowując, wiara jest odpowiedzią człowieka daną Bogu, który mu się objawia i udziela, przynosząc równocześnie obfite światło człowiekowi poszukującemu ostatecznego sensu swego życia. Chcę Was wszystkich zaprosić na Boską przygodę. Zaufajcie na maksa Bogu, dajcie się Mu poprowadzić, a nie pożałujecie. Każdego dnia mówcie Jego woli „tak”, a zobaczycie, że życie mimo iż jest trudne, z Chrystusem stanie się szczęśliwe – piękne. Ziemia nie jest naszym domem na zawsze – my zmierzamy do Ojczyzny w Niebie. Od Boga wyszliśmy i do Niego zdążamy. Niespokojne jest nasze serce dopóki nie spocznie w Bogu – mówił św. Augustyn. Zawierzmy Bogu całe swoje życie, pogłębmy z Nim relację przez ten Wielki Post.

Modlitwa zawierzenia Jezusowi swego życia:

JEZU, wierzę w Twoje zmartwychwstanie. Bóg Cię uwielbił, napełnił Cię Duchem Świętym i dal Ci Imię, które jest ponad wszelkim imieniem.

Klękam przed Tobą (klęka się) na znak, że uznaję Cię PANEM, MOIM PANEM, PANEM całego mojego życia i poddaję się całkowicie Tobie i Twojej świętej woli, abyś uczynił ze mną to, co chcesz.

Nie chcę już więcej być centrum swojego życia, Panie. Ty przejmij kierowanie. Uczyń, abym pragnął i robił to, co Ty chcesz. Powierzam Ci całego siebie. Chcę być Twój, tylko Twój i niczyj więcej. Ogłaszam Cię Panem mojego życia, moim jedynym Panem. Nie chcę być niewolnikiem ani pieniędzy, ani przyjemności, ani żadnej wady lub żądzy, która mnie oddala od Ciebie. Daję Ci cale moje życie, na zawsze.

Chcę odtąd podejmować wszystkie decyzje według Twojej woli. Spraw, abym był jak Maryja, sługą Twojego Słowa, ponieważ to jest jedyny sposób na to, by być naprawdę wolnym. Ja nie chcę już więcej żyć, żyj Ty we mnie. Daj mi swoje życie w zamian za moje, które Ci dzisiaj powierzam na zawsze. Wiem, że potraktowałeś poważnie moje słowa, tak jak ja potraktowałem poważnie Twoje wezwanie.

Otwieram Ci całkowicie bramę mojego serca. Wejdź we mnie i zostań ze mną na zawsze.

Amen