Pismo Święte (KKK 101 - 141)

            Chrystus jest jedynym Słowem Pisma Świętego. Boże słowa, wyrażone ludzkimi językami, upodobniły się do ludzkiej mowy, podobnie jak niegdyś Słowo Wiekuistego Ojca, przyjąwszy słabe ludzkie ciało, upodobniło się do ludzi. Przez wszystkie słowa Pisma Świętego Bóg wypowiada tylko jedno Słowo, swoje jedyne Słowo, w którym wypowiada się cały. Kościół zawsze czcił Pismo Święte jak czci Ciało Pana. W Biblii Kościół nieustannie znajduje swój pokarm i swoją moc. W księgach świętych Ojciec, który jest w niebie, spotyka się miłościwie ze swymi dziećmi i prowadzi rozmowę.

            Natchnienie i prawda Pisma Świętego. Bóg jest autorem Pisma Świętego. Prawdy przez Boga objawione, które są zawarte i wyrażone w Piśmie świętym, spisane zostały pod natchnieniem Ducha Świętego. Kościół uważa, na podstawie wiary apostolskiej, księgi tak Starego, jak Nowego Testamentu w całości, ze wszystkimi ich częściami za święte i kanoniczne, dlatego że, spisane pod natchnieniem Ducha Świętego, Boga mają za Autora i jako takie zostały Kościołowi przekazane. Bóg natchnął ludzkich autorów ksiąg świętych. Księgi natchnione nauczają prawdy. Wiara chrześcijańska nie jest jednak „religią Księgi". Chrześcijaństwo jest religią „Słowa" Bożego, nie słowa spisanego i milczącego, ale Słowa Wcielonego i żywego. Biblia ani już gotowa nie spadła z nieba, ani Bóg nie podyktował jej ludziom do spisania. Raczej należy powiedzieć, że Bóg „do napisania świętych ksiąg wybrał używających własnych umiejętności i sił ludzi, którymi posłużył się tak, aby działających w nich i przez nich, to wszystko i tylko to, co sam chciał, przekazali na piśmie jako prawdziwi autorzy” (Dei Verbum, 11).

            Duch Święty - „Interpretator" Pisma świętego. Biblię czyta się poprawnie, jeżeli człowiek czyta je, modląc się w tym samym Duchu, w jakim zostało napisane. Jest ono słowem Bożym i zawiera zasadnicze, skierowane do nas orędzie Boże. Pismo Święte jest jak długi list Boga do każdego z nas z osobna. Dlatego każdy z nas powinien przyjmować Biblię z wielką miłością i szacunkiem. Trzeba czytać ją właściwie, tzn. rozpatrując poszczególne wątki brać pod uwagę kontekst całości. Całość trzeba odnieść do jej sedna i tajemnicy: do Jezusa Chrystusa. Należy zwracać uwagę przede wszystkim na „treść i jedność całego Pisma świętego", czytać Pismo Święte w „żywej Tradycji całego Kościoła". „Pismo święte jest bardziej wypisane na sercu Kościoła niż na pergaminie". Istotnie, Kościół nosi w swojej Tradycji żywą pamięć słowa Bożego, a Duch Święty przekazuje mu duchową interpretację Pisma Świętego.

            Różne sensy Pisma świętego. Według starożytnej tradycji można wyróżnić dwa rodzaje sensu Pisma świętego: dosłowny i duchowy; sens duchowy dzieli się jeszcze na sens alegoryczny, moralny i anagogiczny. Ścisła zgodność między tymi czterema rodzajami sensu zapewnia całe jego bogactwo w żywej lekturze Pisma świętego w Kościele:

1)     Sens dosłowny. Jest to sens oznaczany przez słowa Pisma świętego i odkrywany przez egzegezę, która opiera się na zasadach poprawnej interpretacji.

2)     Sens duchowy. Ze względu na jedność zamysłu Bożego nie tylko tekst Pisma świętego, lecz także rzeczywistości i wydarzenia, o których mówi, mogą być znakami.

·        Sens alegoryczny. Możemy osiągnąć głębsze zrozumienie wydarzeń, poznając ich znaczenie w Chrystusie. Na przykład przejście przez Morze Czerwone jest znakiem zwycięstwa Chrystusa, a przez to także znakiem chrztu.

·        Sens moralny. Wydarzenia opowiadane w Piśmie świętym powinny prowadzić nas do prawego postępowania. Zostały zapisane „ku pouczeniu nas" (1 Kor 10, 11).

·        Sens anagogiczny. Możemy widzieć pewne rzeczywistości i wydarzenia w ich znaczeniu wiecznym; prowadzą nas (gr. anagoge) do naszej Ojczyzny. W ten sposób Kościół na ziemi jest znakiem Jeruzalem niebieskiego.

Sens dosłowny przekazuje wydarzenia, alegoria prowadzi do wiary,

Sens moralny mówi, co należy czynić, anagogia - dokąd dążyć.

            Kanon Pisma Świętego. Tradycja apostolska pozwoliła Kościołowi rozpoznać, jakie pisma powinny być zaliczone do ksiąg świętych. Pełna ich lista została nazwana „kanonem" Pisma świętego. Składa się on z 46 ksiąg Starego Testamentu (45, jeśli Księgę Jeremiasza i Lamentacje liczy się razem) i 27 ksiąg Nowego Testamentu:

·        Stary Testament:

§  Księgi historyczne: Księga Rodzaju, Wyjścia, Kapłańska, Liczb, Powtórzonego Prawa, Jozuego, Sędziów, Rut, dwie Księgi Samuela, dwie Księgi Królewskie, dwie Księgi Kronik, Księga Ezdrasza, Nehemiasza, Tobiasza, Judyty, Estery, dwie Księgi Machabejskie,

§  Księgi mądrościowe: Księga Hioba, Psalmów, Przysłów, Koheleta (Eklezjastesa), Pieśń nad pieśniami, Księga Mądrości, Mądrość Syracha (Eklezjastyk),

§  Prorocy: Księga Izajasza, Jeremiasza, Lamentacje, Księga Barucha, Ezechiela, Daniela, Ozeasza, Joela, Amosa, Abdiasza, Jonasza, Micheasza, Nahuma, Habakuka, Sofoniasza, Aggeusza, Zachariasza, Malachiasza;

W Starym Testamencie Bóg ukazuje się jako Stwórca i Pan świata, Przewodnik i Wychowawca ludzi. Również księgi Starego Testamentu są słowem Bożym i Pismem Świętym. Bez Starego Testamentu nie można zrozumieć Jezusa.

·        Nowy Testament:

§  Ewangelie według: św. Mateusza, św. Marka, św. Łukasza, św. Jana,

§  Dzieje Apostolskie,

§  Listy św. Pawła: do Rzymian, dwa Listy do Koryntian, do Galatów, Efezjan, Filipian, Kolosan, dwa Listy do Tesaloniczan, dwa Listy do Tymoteusza, Tytusa, Filemona,

§  List do Hebrajczyków,

§  Listy katolickie: List św. Jakuba, dwa Listy św. Piotra, trzy Listy św. Jana, List św. Judy,

§  Apokalipsa św. Jana.

W Nowym Testamencie Objawienie Boże osiąga pełnię. Ewangelia stanowi rdzeń Pisma Świętego i najcenniejszy skarb Kościoła. Poprzez nie Syn Boży ukazuje się taki, jaki jest i spotyka się z nami. Z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się o początkach Kościoła i o działaniu Ducha Świętego. W Listach każdy z aspektów życia ludzkiego ukazany zostaje w świetle Chrystusa. Apokalipsa zawiera wizje końca czasów.

Jezus jest wszystkim, co Bóg chciałby nam powiedzieć. Cały Stary Testament przygotowuje na Wcielenie Syna Bożego. Wszystkie obietnice Boże wypełniają się w Jezusie. Być chrześcijaninem oznacza coraz ściślej jednoczyć się z życiem Chrystusa. W tym celu trzeba czytać Ewangelię i żyć nią. Gdy trzymamy ją w ręce, powinniśmy pomyśleć, że mieszka w niej Słowo, które dla nas zechciało się wcielić, zrozumieć nas, ażebyśmy zaczęli na nowo swoje życie w nowym miejscu, w nowym czasie, w nowych okolicznościach.